Rozdział 4. - Plan

Po długiej przerwie nagła i nieposkromiona siła pchnęła mnie do napisania rozdziału. Tą siłą prawdopodobnie jest perspektywa matury, którą będę pisać za niecałe dwa tygodnie. I w ramach tych egzaminów dokonują się u mnie rzetelne przygotowania w postaci rysowania, pisania rozdziałów i robienia generalnie wszystkiego, tylko nie uczenia się xD No ale jak widać jest z tego jakiś pożytek, rozdział bowiem zamierzałam napisać dopiero po maturach. No ale już nie przedłużając, zapraszam do czytania!

I jeszcze, jako że musieliście tyle czekać, to do tego rozdziału jako mini-niespodziankę dołączam muzykę:
Portal-No escape

Rozdział 4. -  Plan

-Stary. Ja wiem, że mocno oberwałeś. Że przypierdoliłeś plecami o ziemię. I głową też. Ale nie sądzisz… nie uważasz, że… że może… no kurwa, co ci przyszło do tego łba. – Arthur był wyraźnie zbulwersowany tym, co przed chwilą oznajmił mu przyjaciel.

-Wiem, pomysł wydaje się być szalony…

-Pojebany, to chciałeś powiedzieć.

-Ale to może być jedyna nadzieja.

-Czy ty się słyszysz? To brzmi żałośnie. Taką nadzieję to se w dupę wsadź. No dobra, powiedzmy, że ona żyje. Jak zamierzasz się stąd wydostać? Jak zamierzasz ją znaleźć? Co w ogóle chcesz zrobić?

Tego nie przemyślał dokładnie. Tak, znalezienie Lary Croft i namówienie jej do pomocy było w istocie genialnym pomysłem. Ale sama idea, kiedy brak środków do jej realizacji, to za mało.

-Mogę zdobyć… helikopter mogę zdobyć…

-O jasne, Trent. Zdobędziesz helikopter. Wiesz, dobrze się składa, widziałem takie niedaleko stoiska z trunkami, sprzedają na wagę. – Kurtis zmierzył go wzrokiem. Miał pomysł, w przeciwieństwie do Artiego, a ten go traktuje podłą ironią. – To nie będzie łatwe. Gdzie ty w ogóle znajdziesz śmigłowiec?

-Niedaleko na pewno jest lotnisko, a ja mam licencję pilota, więc…

-Sam dobrze wiesz, że to nie są maszyny na długie dystanse. Zabrakło by ci paliwa i byś w połowie drogi nad oceanem skończył jako pożywka dla rekinów.

-Mogę polecieć do granicy. Na wybrzeżu na pewno jest przystań…

-I zapewne oblężona jest przez mutanty.

-Dlatego polecielibyście ze mną. Jeden z was odwróciłby ich uwagę, a drugi by mi…

-Hej! Jeszcze nas chcesz w to mieszać? – wtrącił się Joshua. – To szlachetne, że chcesz spróbować znaleźć pomoc, no ale stary!

Poczuł iskierkę rezygnacji. Może mieli rację. Może to był tylko przebłysk wątpliwego geniuszu, a w rzeczywistości gra niewarta świeczki.

O nie. To była gra warta dużo więcej.

-Zrobimy tak: zbierzemy potrzebny prowiant, medyki, broń…

-Trent, czy ty mnie słuchasz w ogóle? – odparł Arthur.

-Nie przerywaj mi. Trzeba będzie też znaleźć coś, w co to wszystko zapakujemy. Jakiś plecak, coś się na pewno znajdzie.

-Kurtis, przecież…

-Musimy pogadać z ludźmi z drugiej strony, zapytać o lotnisko, o przystań, wszystko co wiedzą. Możemy też wziąć kogoś z nich ze sobą. Pójdziemy na lotnisko, zgarniemy helikopter, polecimy na przystań, tam zgarnę jakiś jacht i odpłynę, wy wtedy wrócicie na poligon.

Chwila milczenia. Spojrzeli po sobie.

-Nie. Kurt, to nie wypali.

Zamilkł. Przez chwilę chciał coś jeszcze powiedzieć, otworzył usta, ale czuł, że jakiego argumentu by nie użył, nie przekona ich. Zrezygnowany, postanowił skończyć ten temat. Przez resztę wieczoru już do niego nie wracał.

***

Zadowolenie mieszało się z pewnym rozczarowaniem. Rufus był dumny, że ta walka była dla nich zwycięska. Co więcej, przybyło im po niej ludzi po ich stronie. „Zmądrzeli” – pomyślał. Ale zdziwił się, że ta osoba, przeciwko której wymierzona była bitwa, nie pokazała się. Gregory miał rację – tchórzliwy skurwiel bez honoru. Może nie było się czego obawiać. Może to był tylko cwaniaczek, który o swoje zadbać potrafi, ale innych już nie obroni. Z zamyślenia wyrwali go Mildred i Nickolas, którzy weszli do pokoju.

-Zwycięstwo moi drodzy. Wspaniałe zwycięstwo.

-Cieszę się, że choć raz widzę cię zadowolonego.

-Widzisz, Mil, jednak opłaciło się wysłać Upadłych. Nawet, jeśli ten skurwysyn się nie pokazał, to mamy teraz większe poparcie ze strony ludzi. Boją się nas. I to się liczy.

-Inwazyjny totalitaryzm połączony z elementami anarchii daje skutki. – zaczął Nick. – A oni wierzyli w jakąś głupią demokrację.

-Ale to nie znaczy, że już nie musimy być czujni. Musimy po prostu nasyłać więcej naszych podopiecznych. Rebeliantów w końcu zabraknie. Moi drodzy, absolutne opanowanie świata jest bliżej, niż myślimy!

***

Dziwne przeczucie sprawiło, że Joshua przebudził się w środku nocy. Podnosząc się do pozycji siedzącej, przetarł oczy, rozciągnął się. Objął wzrokiem namiot. By dojść do wniosku, że jest pusty. Był sam. Dlaczego był sam? Dlaczego o tej porze? Zmartwiony, wygramolił się na zewnątrz, by z pewną ulgą stwierdzić, że Artie stoi przed namiotem. Z założonymi rękami, szatyn spoglądał w dal, na mur i zniszczone miasto. I o ile obecność mężczyzny uspokajała, o tyle nie wyjaśniała braku obecności Trenta. Żyd wstał i spojrzał pytającym wzrokiem na przyjaciela.

-Co jest? Gdzie Kurt?

-Nie wiem, ale zabrał fajki. Potrzebuję zapalić.

-Wstałeś po to, żeby zajarać? – Josh spojrzał na kumpla z pogardą.

-Nie, idioto. Pewnie jest po drugiej stronie. Co on tam do cholery robi.

-To może zamiast stać tu i kontemplować nad jego współrzędnymi egzystencjalnymi, po prostu go poszukamy?

Arthur spojrzał na czarnowłosego jak na idiotę, by potem zmienić wyraz twarzy na przyznający mu rację. Kiwnął głową z aprobatą, jakby mówiąc „W rzeczy samej”. I ruszyli, po cichu, w stronę muru.

Wycieczka na miasto nocą bez broni była wyjątkowo bezmyślnym posunięciem. Upadli kręcili się bowiem między ruinami cały czas, 24 godziny na dobę. Nie potrzebowali snu. Nie byli w końcu ludźmi. Nie jedli, nie pili. Żyli, by walczyć.

Joshua z Arthurem dotarli na rynek. Na noc był odgradzany siatką od innych ulic, żeby ludzie nie podkradali towaru. Choć wszystkie te rzeczy i tak były za darmo, należało mimo wszystko zachować jakiś porządek. Nie dać się zwariować. Także i tej nocy deptak oddzielony był zieloną kratą, zamocowaną na dwóch palach wbitych w ziemię i przypiętą kłódką. Nędzne to było ogrodzenie, o czym się przekonali, dostrzegając wykonaną z podejrzaną precyzją dziurę, obok jednego ze słupów. Nie zastanawiając się jednak nad sposobem, w jaki się tam znalazła, przeszli przez nią. Rozejrzeli się chwilę po otoczeniu. Było ciemno, więc sylwetkę przemieszczającą się wolnym krokiem przy straganach ledwo dostrzegli. Do mozolnych ruchów dołączony był jakiś szept, mamrotanie, z którego można było wyłapać pojedyncze słowa, głównie przekleństwa.

-Trent, pajacu! – Arthur krzyknął szeptem, o ile takowe krzyczenie było w ogóle możliwe, do postaci. Ta odwróciła się gwałtownie, bowiem zawołanie szatyna w ciszy, jaka panowała w tym miejscu, było doskonale słyszalne.

-Kurwa, jeszcze mi was tu brakowało. Nie potrzebuję was, sam się wydostanę z tego zadupia.

Artie wraz z Joshem podeszli do Kurtisa, który stał nad straganem z różnymi rupieciami, antykami. Wyczuli lekką nutę alkoholu etylowego wyziewającą z oddechu bruneta. Nie był pijany, raczej lekko wstawiony. Na tyle, by nie zatracić percepcji otoczenia.

-Co ty tu robisz? – zapytał Żyd.

-Nie chcecie mi kurwa pomóc, to sam sobie pomogę. Sam się kurwa na tą podróż wybiorę i…

-Kurt, daj spokój, wracamy.

-Po co tu w ogóle przyszliście, nie potrzebuję was. – chwycił jeden z przedmiotów leżących na stoisku. Po przyjrzeniu się dostrzegli, że jest to plecak – brązowy, wytarty, sporej wielkości. Wzdłuż przechodziły dwa paski, spięte zaśniedziałymi sprzączkami, trzymając klapę od tegoż plecaka w miejscu. – Wezmę go. Przypomina mi Larę…

- Nie kompromituj się. – kontynuował Arthur. – Chodźmy, zanim ktoś nas złapie. Jakby co, nic nie wiemy o tej dziurze w kracie…

-Ale ja się muszę przygotować na wyprawę do cholery!

-Dobra, Trent, pomożemy ci. – odparł niespodziewanie Josh. Szatyn spojrzał na niego zbulwersowanym wzrokiem, jego twarz nabrała różowego koloru. Nie po to wykłócał się z Kurtisem, żeby teraz ustąpić i zgodzić się na jego bezsensowny pomysł. – Jutro weźmiesz ten plecak. I pomożemy ci zebrać resztę potrzebnych rzeczy.

Trent już nic nie mówiąc, odłożył przedmiot na miejsce i wszyscy troje ruszyli do ogrodzenia. Mieli już przechodzić przez otwór, kiedy rozproszył ich ryk z oddali. Już wiedzieli, że to oznacza kłopoty.

-Jasne, czemu mnie to nie dziwi. Trent, ty nas w to wpakowałeś, więc ty coś wymyśl.

-Zaraz wyciągnę Chirugai i…

-I co jeszcze? Przecież reszta usłyszy i zleci się ich tu więcej. Będzie rozpierdol. Musimy się dyskretnie przedrzeć.

Kiedy oddalali się od ulicy, usłyszeli szelest skrzydeł za sobą, ciche stąpnięcie – jeden z Nephilimów prawdopodobnie przyleciał na deptak. Mieli szczęście. Przyspieszyli kroku, dostrzegając w ciemnościach zarys muru. Perspektywa znalezienia się po bezpiecznej stronie została jednak zakłócona – nienaturalnie wielka sylwetka wylądowała z powietrza przed nimi. Zamarli na chwilę w bezruchu. Postać zaczęła się jednak oddalać. Widząc to, postanowili wrócić okrężną drogą. I już mieli to zrobić, szli jeden za drugim, Arthur, Joshua i…

-Ej. Kurt, co ty wyprawiasz?

Rozległ się dźwięk – ostra, metalowa blacha, przechodząca gładko przez skórę, mięśnie, tchawicę, z lekkim zgrzytnięciem przy rozdzielaniu kręgów. A potem ciche tąpnięcie – głowa Nephilima, na którego się wcześniej natknęli, leżała przy jego ciele, które na chwilę się zachwiało, by potem również upaść. Obok truposza stał Trent. Chwycił ostrze, które zataczając łuk, wróciło do niego.

-Świetnie, a co z ciałem? – szepnął Arthur. Na te słowa brunet zamknął oczy, a jego kumple obserwowali, jak zwłoki unoszą się nad ziemią, by za chwilę zniknąć im z pola widzenia, za jednym z budynków. „Telekinezowa popisówka.”, pokiwał Arthur z niedowierzaniem głową. Reszta drogi powrotnej na szczęście pozbawiona była niespodzianek

-Jak mogłeś się zgodzić? Do cholery, upił się, więc go naszło na buntownicze działania. Potem by się ogarnął. A ty się kurwa zgodziłeś.

-Sam widziałeś, jak mu zależy.

-Bo się nachlał! Na trzeźwo by tego nie zrobił. A teraz będziemy się bawić w jakieś pseudo-misje, bo Kurt ma jakieś swoje widzimisię.

-Oj, daj spokój. Może się nie uda, wtedy zrezygnuje.

Rozmawiali cicho, byle by nie obudzić samego zainteresowanego. Joshua nie był pewny swojej decyzji. Zgodził się na coś szalonego, chaotycznego i niebezpiecznego. Coś, czemu od początku nie ufał. I w co właśnie dzisiaj sam dał się wpakować.

Było ich czterech. Arthur, Joshua, Kurtis i Bob. Ten ostatni był niegdyś oficerem U.S. Army. Jako weteran, który widział już sporo w swoim życiu, postanowił w obliczu aktualnych wydarzeń przejść bez oporu na stronę wroga. Wiedział, że jeśli może pomóc innym, to tylko przyłączając się do przeciwników. Nadszarpnęło to jego poczucie honoru, jednak nie miał innego wyjścia.

Nie wiedzieli dokładnie, jak będą działać, w dużej mierze zależało to od szczęścia. Póki co, Bob miał odwrócić uwagę mutantów znajdujących się na lądowisku, a do zadań reszty należało przemycenie helikoptera z hangaru, którym mieliby się dostać na przystań, by tam odprawić Kurtisa żaglówką na ocean.

Oficer ruszył pierwszy. Krokiem dziarskim, choć trochę niepewnym, skierował się w stronę Nephilimów krążących po terenie. Z jednej strony mógł czuć się bezpiecznie, na jego przedramieniu widniał charakterystyczny tatuaż i teoretycznie monstra nie powinny go zaatakować. No właśnie. Teoretycznie. A że dzierżył w dłoni sporej wielkości broń, szansa na zachowanie bezpieczeństwa malała. Co gorsza, nie miał absolutnie pojęcia, jak odwrócić ich uwagę. Stanął przed kreaturami. Te natychmiast go zauważyły, zebrały się wokół niego i przez moment chwila zrobiła się dość niezręczna. Zza jednego ze znajdujących się nieopodal budynków wyglądała reszta grupy.

-Co on do cholery wyprawia? – szepnął Josh.

Nagle, bez ostrzeżenia, Bob zaczął oddawać serię pocisków w kierunku monstrów. Zarówno monstra jak i mężczyźni byli zdezorientowani. Potwory na tyle, że z początku zapomniały o kontrataku. Jednak po chwili walka rozpoczęła się na dobre. Jeden człowiek przeciwko grupie około 10 Nephilimów. W tym momencie Kurt wraz z kumplami ruszyli w kierunku hangarów.

-On chyba oszalał! – odkrzyknął Arthur. – To nie najlepszy pomysł na odwrócenie ich uwagi, przecież on zginie!

W istocie, jego szanse były marne. W zasadzie był pewien, że to już ostatnia jego walka w życiu. Ale czuł, że tylko w ten sposób mógł jakoś wyleczyć nadszarpnięty honor.

W tym czasie bohaterowie weszli do hangaru. Stało tam kilka śmigłowców, na ścianie przy wejściu dźwignia, prawdopodobnie otwierająca właz w suficie.

-Szybko, do pierwszego helikoptera! Arthur, ty do dźwigni! – mówiąc to, Trent wrzucił bagaż na tyły pojazdu po czym wskoczył do środka, od razu siadając na miejsce pilota. Joshua już miał do niego dołączyć, kiedy coś go rozproszyło. Jak się okazało, była to półka wypełniona całkowicie pełnym asortymentem broni różnego rodzaju.

-O żesz… spójrzcie na to!

-Josh, nie ma czasu. – Trent odpalił silniki.

-Powinieneś sobie wziąć coś z tego… swoją drogą, skąd to się tu wzięło? Żeby na lotnisku takie coś…

-Josh, wsiadaj!

Właz w suficie rozsunął się, śmigła helikoptera zaczęły się obracać, maszyna powoli, mozolnie wzbijała się w powietrze. Arthur dołączył do towarzysza, Joshua w ostatniej chwili wskoczył do środka. Z początku wszyscy trzej poczuli ulgę, byli już w śmigłowcu i jedyne co ich na razie czekało to podróż do portu. Jednak gdy tylko wylecieli z hangaru, przykuli uwagę monstrów. Z daleka dostrzegli, że Bob leżał nieprzytomny na ziemi. Kurtis już wiedział, że plan nie wypali. Że to bez sensu. Nieprzemyślana zabawa w ratowanie świata. Nephilimy zwartą grupą już leciały w ich stronę. Josh i Artie nie próżnowali. Kiedy tylko skrzydlate potwory znalazły się w zasięgu, dostały serię pocisków w różne części ciała. Nie powstrzymało to ich jednak od oblężenia pojazdu.

-Kurtis, pomóż nam trochę!

-Nie widzisz, że jestem trochę zajęty?!

Maszyna lekko się chwiała od gwałtowności walki, jaka była prowadzona w środku. Z początku szatyn i czarnowłosy radzili sobie nieźle, jednak Nephilimów zaczęło się pojawiać coraz więcej, jeden z nich próbował wyrwać Joshule karabin z rąk. Nagle maszyna gwałtownie zmieniła kierunek lotu. W szybkim tempie zmierzała ku ziemi. Będąc gdzieś dwa metry nad nią zwolniła, prawie się zatrzymała. Zaraz po tym rozległ się krzyk Trenta „Arthur, bierz plecak!” Mężczyzna posłusznie chwycił cały wycieczkowy dorobek Kurtisa. Następne, co wraz z Joshuą dostrzegli, to gest ręki błękitnookiego, by do niego podeszli. A więc omijając ciosy monstrów i ich trzepoczące skrzydła, dotarli do towarzysza, który stał na brzegu wyjścia. Krzyknął „skaczemy!” i nawet nie czekając na reakcję kumpli, wyskoczył z maszyny i upadł w dość bolesny sposób na ziemię. Kiedy się podniósł, obok niego wylądowali Joshua i Arthur.

-No i co teraz zamierzasz? – zapytał Artie ironicznym tonem. Sytuacja wydawała się bez wyjścia. Nad nimi helikopter bez pilota i z Nephilimami w zestawie, przed nimi grupa wściekłych Nephilimów zmierzająca niepokojąco szybko w ich kierunku. Ale Trent już miał plan. Mężczyźni zauważyli, jak śmigłowiec zaczyna się poruszać, najpierw w górę, lotem skośnym. Przez chwilę pomyśleli, że to jeden z potworów poczuł w sobie nagłe powołanie do sterowania, ale wątpliwości rozmyły się, kiedy dostrzegli iż Kurtis wcale nie obserwuje poruszającej się samowolnie maszyny ze tak jak oni. Stał w miejscu i przytrzymywał dwoma palcami skronie. Był wyraźnie skupiony, w bezruchu. Gdy maszyna znajdowała się już na wysokości około 5 metrów, w sposób raptowny i niespodziewany, jakby rozpędzona z całej siły, uderzyła w grupę Upadłych poruszających się na lotnisku. Następstwem była eksplozja, głośna i widowiskowa. Kłęby pomarańczowo-szarego dymu wzbiły się w powietrze, huk rozniósł się na cały teren i prawdopodobnie był słyszalny na obrzeżach miasta. Joshuę i Arthura zaskoczyła siła telekinezy Trenta. Nawet nie. Zszokowała. Prawdę mówiąc brakowało określenia na to, co czuli w tym momencie. Kiedy na miejscu wybuchu pojawił się pożar, spostrzegli dopiero, że Kurtis leży nieprzytomny na ziemi.

***

Nerwowo klikał długopisem. Siedząc przy biurku, wpatrywał się martwo w drewniany blat. Ten huk. Gdzieś w oddali, ale słyszalny. Słyszał go. To nie wróżyło nic dobrego. Siedział w bezruchu i czekał na coś więcej. Żeby ktoś przyszedł i mu to wyjaśnił. Rozlana kawa, którą jeszcze niedawno popijał z kubka, a którą wylał, kiedy wzdrygnął nim usłyszany wybuch, zasychała powoli na papierach walających się po powierzchni mebla. Jedyna myśl, na jakiej mógł się w tej chwili skupić to „Co się do cholery stało”. Nawet nie zerwał się z miejsca, żeby zobaczyć, co się faktycznie stało. Zresztą, nic by nie zobaczył, miał okno tylko od strony miasta. Nagle pukanie do drzwi, które znowu wytrąciło go z równowagi. Nawet nie odparł proszę, kiedy do środka weszła Mildred.

-Złe wieści, Rufus.

Odwrócił się na krześle i spojrzał na nią. Dostrzegła w jego oczach spojrzenie mówiące „wiem”. Kontynuowała. – Jakiś incydent na lotnisku. Ludzie z obrzeży miasta mówią o potężnym wybuchu. Co poniektórzy twierdzą, że to helikopter…

Sam nie wiedział, co myśleć. Na lotnisku? Helikopter? Kto i co tam robili? Dlaczego? Tylko jedna myśl przywołała u niego spokojój – helikopter wybuchł. A więc ktokolwiek to był i cokolwiek tam robił, prawdopodobnie zginął w środku śmigłowca.

-Wybuch helikoptera, tak? Więc jeśli ktoś z tamtych próbował uciec… to najwyraźniej mu się nie udało. – w jego głosie można było usłyszeć kpinę. I ulgę.

-Ale… kilku świadków twierdzi, że widziało trzy osoby opuszczające teren… niedługo po wybuchu.

Chwilowe przerażenie w jego brązowych oczach zamieniło się we wściekłość. Blondwłosa podskoczyła ze strachu, kiedy mężczyzna gwałtownie wstał i zaczął rzucać różnymi przedmiotami o ścianę. Roztrzaskał kubek, rozsypał papiery po całym pomieszczeniu.

-Trzech? TRZECH, TAK?! Jeden nam nie zagrozi, tak?! IGNOROWAĆ, TAK?! Dosyć. Każ otoczyć Nephilimom poligon. Niech nikogo nie wypuszczają. Nikogo, rozumiesz? Każdy, kto będzie chciał przejść, niech zostanie zabity na miejscu.

-Ale…

-Każ komuś z naszych… nie wiem, może ty i Nickolas… znajdźcie najbardziej zaufanych ludzi z naszej strony. Trzeba przesłuchać tych skurwieli z poligonu. Co do jednego. Znajdę tego gnojka, choćbym miał uśmiercić przez to pół miasta.

***

Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Było dokładnie tak, jak to sobie wyobraził. Leżała na leżaku, nad basenem, z kieliszkiem o szerokim dnie w ręce. W pięknym, czarnym bikini. Relaksując się przy promieniach słonecznych padających przez szklany sufit. A on? W szarym, brudnym, potarganym ubraniu. Rozczochrany. Z prysznicem nie widział się od dawna. Jednak mimo to cieszył się, że w końcu ją znalazł. Choć targały nim sprzeczne uczucia – z jednej strony znalazł wybawienie dla nich wszystkich. Ale z drugiej miał wrażenie, że Croft absolutnie się odcięła i nie ma pojęcia o tym, co się dzieje na świecie. I w związku z tym im nie pomoże.

-Lara?

Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona. I jakby trochę… zdegustowana?

-Kurtis? A co ty tu robisz? I to jeszcze wyglądając jak żul.

Podszedł do niej. Z jednej strony czuł narastającą wściekłość na widok tak beztroskiej Croftówny i na dźwięk jej komentarza. Ale z drugiej strony wyglądała jak bogini. A to rekompensowało wszystko.

-Przesuń się trochę, zasłaniasz mi światło.

Posłusznie się przesunął.

-Słuchaj, Lara. Nie bez powodu tak wyglądam. Ty w ogóle wiesz, co się dzieje na zewnątrz? Czy może przez ostatnie 5 lat siedziałaś na dupie w domu i w tejże dupie miałaś całą resztę świata?

-Nie tym tonem, dobrze? Jak się w ogóle tu dostałeś? Winston cię wpuścił? Będę musiała sobie z nim pogadać.

-Lara, potrzebujemy cię. Mogłabyś wstać, jak z tobą rozmawiam?

Bardzo niechętnie, ale ruszyła się z miejsca. Odstawiając Martini na stoliku z jasnego drewna, stojącym obok, stanęła przed Trentem, krzyżując ręce na piersi.

-Jasne, że wiem, co się dzieje na zewnątrz. Ale czy ty myślisz, że mnie to obchodzi? Że będę sobie nadstawiała karku, żeby ratować garstkę ludzi? Nie potrafili się obronić, to teraz niech cierpią.

-Hej, jak możesz tak mówić, przecież ciebie też to dotyczy.

-Mnie? Proszę cię. Siedzę tu sobie od 5 lat, bezpieczna, te monstra nawet nie wiedzą, że tu jestem. Ocknij się, Trent!

-Ale…

-Ocknij się!

Niespodziewanie, bez żadnego uprzedzenia, dziewczyna z całej siły pchnęła bruneta. Ten stracił równowagę i wpadł do basenu.

Otworzył oczy i zerwał się, biorąc głęboki oddech. Nie był już w basenie u Lary. Nie był nawet w jej rezydencji. Mimo to był mokry.

-Kurde, stracha nam napędziłeś, już myśleliśmy, że jesteś martwy. – odparł Joshua, trzymając w ręku wiadro. Po zimnej wodzie. Która przed chwilą została wylana na Trenta.

-Mówiłem ci, idioto, że jest nieprzytomny. Od telekinezy się nie umiera!

-Co… co się stało? – Kurtis był zdezorientowany.

-Nie pamiętasz? Byliśmy na lotnisku, mieliśmy lecieć helikopterem, ale zaatakowały nas Nephilimy. Chuje jedne. A to co się działo dalej… stary, jeśli tego też nie pamiętasz, to żałuj.

-Oj tak, co to była za akcja! – czarnowłosy zaczął się zachwycać. – Jak ty ten helikopter wziąłeś i przesunąłeś i rozjebałeś nim tych monstrów… nie wiedzieliśmy, że takie rzeczy potrafisz!

-Potrafię? – zdziwił się. Niewiele pamiętał z tej akcji, wszystko było rozmyte.

-Dobra, dajmy mu na razie spokój.

-Czyli… akcja się udała?

-Wiesz, zależy jak na to spojrzeć. – zaczął Artie. – Jeżeli pod kątem tego, czy przeżyliśmy, to tak, jak najbardziej. Ale jeśli zadasz sobie pytanie: czy wydostałem się z tego pieprzonego miasta w pełną poświęcenia i czyhających na mnie niebezpieczeństw podróż w poszukiwaniu Lary Croft? To nie.

-Cholera jasna.

-Ja już od początku ci mówiłem, że to bez sensu. Nie warto się trudzić, sam widzisz, jakie są tego efekty. W dodatku poniekąd przyczyniliśmy się do śmierci człowieka…

-Co?

-No… w sumie sam sobie urządził taki los, kiedy uznał, że najlepszym sposobem na odwrócenie uwagi monstrów będzie heroiczna walka z nimi… ale my go tam zabraliśmy… choć w sumie sam się zgodził… no dobra, zginął na własną rękę.

Trent był wciąż skołowany. Brakujące elementy układanki dopiero zaczynały się ujawniać, tworząc jakąś całość. Pojawił się też smak porażki.

-Wybacz mi stary. Nic z tego nie wyszło. Chodź, wracamy do namiotu.

Kurtis podniósł się z ziemi, dopiero teraz zorientował się, że leżał poza namiotem. Wszedł do niego, za nim Arthur. Joshua jednak został na zewnątrz, zamyślił się. Zaświtała mu myśl. Taka głupia, nagła i niespodziewana. „A gdyby tak?... nie, nie. To głupie. A może…?”. Po chwili walki ze sobą uznał ostatecznie, że pomysł wcale taki głupi nie jest. Że w zasadzie jest to genialny w swej prostocie plan. I tak, zaskakując samego siebie, wymyślił koncept działania dla Trenta. On, Joshua, coś wymyślił. Samodzielnie. I było to błyskotliwe. I było to dobre.

-Joshua, a ty co? Nad sensem istnienia rozmyślasz? – zagadał Arthur ironicznie, wystawiając z namiotu głowę.

-Poniekąd. – powiedział mężczyzna do wystającej głowy. Wszedł do namiotu i usadawiając się na swym śpiworze odparł do towarzyszy. – Słuchajcie, wymyśliłem plan.

Nawet Trent, który uświadomił sobie o bólach głowy, które go dopadły, zerwał się jak oparzony, by wysłuchać, co Żyd ma do powiedzenia. Arthur zachował sceptyczną powściągliwość.

-Niedaleko stąd powinna być stacja metra, prawda?

-I co, nasz Kurt ma niby sobie podjechać metrem aż do portu? Daj spokój, po co się w ogóle odzywasz jak…

-Cicho! To jest… takie proste. I genialne.

Joshua był dumny widząc, że Trent domyślił się, o co chodzi.

-Pójdę trasą metra. No przecież! Jest pod ziemią, jest opuszczona, Nephilimy tędy nie chodzą. Josh, jakbyś był kobietą, to bym cię chyba zacałował.

-Nie pochlebiaj mu tak, bo się zarumieni. – Arthur ciągle był cyniczny, być może też zazdrościł Joshule, że sam nie wpadł na taki banał.

-I nawet nie będziecie musieli ze mną iść.

-Nie? A co z monstrami na przystani? Sam sobie nie poradzisz.

-Ale stacja na obrzeżach miasta nie wychodzi bezpośrednio na dok. Będę mógł się schować, może jacyś miejscowi mi pomogą.

Trent wyraźnie się ożywił. Nowy plan, nowa perspektywa, że się uda, że wszystko się powiedzie.

-Panowie, czas się zbierać!

-Ale że już?

-Tak, najlepiej, jakbym się wybrał jeszcze tej nocy. – pochwycił w ręce plecak i zaczął pobieżnie go przeglądać, sprawdzając, czy wszystko jest. – Nic nie zgubiliśmy od ostatniej akcji?

-Nie… Trent, słuchaj…

-Chłopaki, zbieramy się. – wyszedł z namiotu, wstał i zarzucił plecak na ramię. – Trzeba znaleźć stację metra. – odparł bardziej do siebie niż do nich. Ci dopiero wygramolili się z ich szmacianego mieszkania, zdezorientowani i zakłopotani. Nie wiedzieli, czy mają stanowczo odmawiać, czy też z pokorą zgodzić się na kolejną akcję.

Zejście do podziemia udało im się znaleźć po trochę trwającym błądzeniu połączonym z unikaniem bliskiego kontaktu z Upadłymi. Wejście było zabite deskami, zza szpar nie było widać nic – w środku panował zupełny mrok. Zmusiło to Kurtisa do znalezienia latarki w plecaku pełnym najróżniejszych rzeczy, którymi był wypchany po brzegi. Desek pozbyli się w miarę sprawnie. Trzy pary silnych, męskich dłoni wystarczyły, by je wyrwać.

-Cholernie tam ciemno… Trent, jesteś pewien, że nas nie potrzebujesz? –zapytał Josh.

-Spoko, poradzę sobie…

Zapadła chwila niezręcznego milczenia, od której aż biło dramatyzmem. Gdzieś głęboko w ich umysłach pojawiła się świadomość, że nie zobaczą się bardzo długo. Jednak owa myśl nie rozrosła się jeszcze na tyle, by byli niej w pełni świadomi.

-To… do zobaczenia. Powiedziałbym, że będziemy dzwonić, ale… sam rozumiesz. – powiedział Josh żartobliwym tonem. Nie stać go było na inne pożegnanie. Nie dopuszczał jeszcze do siebie myśli o rozstaniu.

Kurtis uśmiechnął się pod nosem, włączył latarkę i zszedł do podziemi. Nie było żadnych uścisków, żadnego przyjacielskiego pożegnania. Po prostu się rozstali. Po chwili ich przyjaciel zniknął w mroku.

Tak samo, jak tunel metra spowity był ciemnością, tak czekająca na Trenta przygoda była spowita mgłą tajemnicy.